“Schijven lijkt me super, maar waar haal ik de tijd vandaan? De inspiratie? Ik heb tientallen ideeën, mijn kop vol van alles wat ik op kantoor heb beleefd. Om over de gevleugelde uitspraken van mijn schoonmoeder maar te zwijgen. Maar ik krijg geen letter op papier. Laat ik het maar toegeven: dit wordt niets. Nooit!”

Ik weet niet eens meer wanneer het begon, maar ineens was hij daar: de comfortzone. Managers, executives, consultants, psychologen, zelfs schrijvers vervloekten de comfortzone als de plaats waar je niet thuishoort. De hangplek voor luilakken, nietsnutten, parasieten en andere losers. Je bent pas een vent (v/m/+) als je buiten je comfortzone bent.

De comfortzone bestaat. Maar blijf er lekker binnen. Elastiek mag rekken, niet knappen.

“Als ik eindelijk tijd heb, ga ik mijn levenswerk schrijven,” zei de belastinginspecteur.

Twintig jaar later, een week na haar pensioenreceptie, zit ze eindelijk voor haar eigen beeldscherm. Het venijn zit in de woorden die maar niet willen komen. Het geniepige knipperen van de cursor begint haar op haar zenuwen te werken.