De kletspraat van de comfortzone

Ik weet niet eens meer wanneer het begon, maar ineens was hij daar: de comfortzone. Managers, executives, consultants, psychologen, zelfs schrijvers vervloekten de comfortzone als de plaats waar je niet thuishoort. De hangplek voor luilakken, nietsnutten, parasieten en andere losers. Je bent pas een vent (v/m/+) als je buiten je comfortzone bent.

 Veel zal het de CEOs en de aandeelhouders niet hebben opgeleverd. Giftige werkculturen, ziekteverzuim, burn-outs. Faillissementen niet uitgesloten. En die verhoogde productiviteit, verbondenheid en creativiteit willen maar niet komen. Maar dat gaan we natuurlijk nooit toegeven. Moeilijk verhaal, van al die dure consultants, workshops en campagnes enzo.

 Iedereen die een beetje geleefd heeft, weet dat het er buiten de comfortzone bikkelhard aan toe gaat. Belastingaanslagen, zomerse Franse tolwegen, ingepikte ligbedjes op het strand, dalende aandelenkoersen, overspelige echtgenoten, ontspoorde kinderen. Genoeg voorbeelden? Lekker hé, zo buiten je comfortzone.

 Zal het er nou overal zo aan toe gaan, vroeg ik me eens af toen ik door de gangen van een ziekenhuis wandelde. Slechts op bezoek, gelukkig, maar de donderpreek van de anticomfortconsultant, eerder die dag, spookte nog door mijn kop. Stel je toch eens voor.

 “Goedemiddag dokter, ik hoop dat u mij kunt helpen.”

“Natuurlijk kan ik dat.”

“Zal ik u eerst even vertellen wat mijn klachten zijn?”

“Mag u doen, maar maakt u zich niet ongerust. Ik heb geleerd, om te gaan met tegenslagen.”

“Dank u wel, dokter.” Ik voel me al helemaal op mijn gemak.

“Zullen we de koe dan maar bij de horens vatten?” De dokter laat er geen gras over groeien.

“Ik denk dat mijn galstenen zijn teruggekomen, dokter.”

“Geen probleem.”

“Wat zegt u?”

“Om ze weg te halen, bedoel ik. Ons ziekenhuis heeft een landelijke reputatie op het gebied van…”

“Maar ik weet het natuurlijk niet zeker, dokter. Van die galstenen, bedoel ik.”

“Eh… ja, we onderzoeken u natuurlijk eerst. Zekerheid. Natuurlijk, ja. Wat denkt u van overmorgen?”

“Voor het onderzoek?”

“Nee, voor de operatie. Woensdag heb ik nog een gaatje vrij.”

“Juist… zo te horen bent u aardig bedreven in het uitvoeren van galsteenoperaties?”

“Niet specifiek, nee. Maar maakt u zich geen zorgen. Galsteenoperaties zijn standaard en de beste garantie die ik u kan geven is: Voor u ga ik honderd procent uit mijn comfortzone!”

“Goedemiddag, dokter!”

Met schrijven is het al niet anders. Mijn gedachten, mijn hersenspinsels, mijn fantasieën. Ze krijgen gestalte in de koesterende comfortzone van mijn kantoortje. En laat nooit iemand het wagen om mij eruit te schoppen. Mij hoor je niet zeggen, dat de comfortzone niet bestaat. Zelfs durf ik te stellen, dat-ie rekbaar is. En daar zit het werkelijke geheim. Je comfortzone kun je uitrekken. Voorzichtig.

Zo doe ik het met schrijven. Begonnen met luchtige verhaaltjes. Gaandeweg, stukje bij beetje, de diepte in. Rustig aftasten:

Ben ik klaar voor mijn eigen mening op papier? Ja.

Mijn eigen gevoelens? Gedeeltelijk.

Een stukje autobiografie? Een beetje.

Een compleet deel van mijn leven? Nee.

Maar dat komt misschien nog wel eens.

De comfortzone bestaat. Maar blijf er lekker binnen. Elastiek mag rekken, niet knappen.