Vergetelheid

Ze hoort hem de douchekraan dichtdraaien. Nog een paar minuten, dan zal hij binnenkomen. Daarna zal het haar beurt zijn. Zich opfrissen voor de nacht die ze geacht wordt nooit te vergeten.

De kramp in haar maag en haar angstzweet worden heviger. Ze onderdrukt een golf van misselijkheid. Of zal ze eraan toegeven? Een excuus voor vannacht. Uitstel van executie.

De dag was zo mooi begonnen. Op het stadhuis had ze volmondig “ja” gezegd, waarna ze tranen had zien opwellen in Richards felblauwe ogen. Ze had hem door zijn lichtblonde krullen gestreken met de hand waaraan hij haar ring had geschoven.

“Voel je je wel goed?” had Viola haar later op de dag tijdens een onderonsje in de toiletruimte gevraagd.

“Dolgelukkig, maar bek-af,” had ze naar waarheid geantwoord. Ontkennen had geen zin. Haar beste vriendin kon dwars door haar heen kijken.

“Probeer deze eens,” had Viola vervolgd nadat ze een wit staafje uit haar handtas had gehaald.

“Bingo!” had ze nog uitgebracht vanachter de toiletdeur, toen de streepjes de waarheid als een mokerslag in haar bewustzijn hadden geramd.

“Meid! Gefelici…” Viola’s stem was gestokt toen ze kotsmisselijk met elastieken knieën het toilet was uitgekomen.

“Vertel…” Meer woorden had Viola niet nodig gehad.

“Richard is net een maand op zakenreis geweest.” Ze had Viola veelbetekenend aangekeken.

“En ik ben nog ongesteld geweest.”

“Richard… hoeft het misschien… niet te weten?” had Viola voorzichtig geopperd.

“Vergeet het,” had ze gefluisterd.

“Het wordt een baby met donkere ogen en zwart haar.”

Ze loopt de badkamer in, draait de deur op slot en laat het bad vollopen. De pilletjes hielpen vroeger goed tegen rusteloosheid. Ze spoelt de inhoud van het buisje naar binnen. In het weldadige warme badwater glijdt ze weg in vergetelheid. Vaag hoort ze nog gebons op de deur.

Dan niets meer.