Karig kerstfeest

De klamme decemberhitte teistert de metropool Kennoba, de uitpuilende hoofdstad van Wasteria. De verstikkende uitlaatgassen van de duizenden auto’s, bromtaxi’s en roet uitkotsende stadsbussen vermengen zich tot een smerige, stinkende cocktail. De klok staat op tien, de thermometer op 32.

In het overdekte winkelcentrum heerst de illusie van een andere wereld. Een van weldadige koelte en uitbundige kerstversieringen. Op de achtergrond droomt Sinatra van een white christmas. Bijna niemand heeft ooit sneeuw gezien, maar de sfeer is onmiskenbaar kerstmis. Kennoba’s upperclass doet kerstinkopen. Geld speelt geen rol. Gucci en Versace scoren hun eindejaarsomzetten. Afgeladen stroomt de elite weer naar buiten, de smorende hitte in.

Op de parkeerplaats zit een broodmagere vrouw in lompen, een baby aan haar borst. Een apathische blik, haar huid gelooid door de zon, haar rechterhand vooruitgestoken. Ze oogt een jaar of 30, is waarschijnlijk tien jaar jonger. Soms krijgt ze een 100-­carat-muntje, 10 eurocent. Haar belangrijkste zorg: hoe kom ik de dag door. De happy few hebben zo hun eigen problemen: Waar staat mijn auto?

Als Ellen met een volgeladen boodschappenwagen en twee pubers bij haar stoere SUV aankomt is haar rug doornat. De chauffeur, die ze als expat kreeg aangeboden, heeft ze geweigerd, tot ongenoegen van haar schatjes. Bert steekt geen poot uit en kruipt achterin. Sally staat nog bij de achterbak, waarschijnlijk om haar Galaxy-laadkabeltje te zoeken.

Ze vist een biljet van 10.000 carat uit haar portemonnee. “Sally, rijd jij het wagentje even terug? En geef dit maar aan die vrouw met haar baby daar.”

“Jezus, wéér door die kolere-hitte.” Sally, de schat, is niet in de stemming. “Laat die kar gewoon staan! Ik heb trouwens haast!”

Ellen werpt een blik op Bert die, met zijn bovenmaatse headset op, verveeld voor zich uit zit te staren, dan op Sally die nijdig instapt en vervolgens op de vrouw en haar kind die, 200 meter verderop, in de hitte zitten. Dan neemt ze een besluit.

Ze vouwt een draagtas open. Uit de achterbak neemt ze het luxe kerstbrood, de ingevroren kalkoen, Berts lievelingsjunkfood, Sally’s linksdraaiende bioyoghurt en nog wat etenswaren tot de tas vol is. In haar portemonnee heeft ze nog 100.000 carat, 100 euro. Met de tas loopt ze terug en ze hurkt bij de vrouw.

“For you.” Ellen weet niet eens of ze haar verstaat. Ze laat het bundeltje geld zien en stopt het veilig in de tas. “Merry christmas.”

Haar gitzwarte ogen worden nat. Vervolgens haar verweerde wangen. “Thank you madam,” klinkt het wel vijf keer, met een zwaar Wasteria-accent. Ellen aait haar over haar bonkige schouder en loopt terug naar haar auto, haar opwellende tranen nauwelijks bedwingend.

Ze start de auto, negeert hardnekkig de twee zure gezichten en wringt zich het chaotische verkeer in. Haar uitzending naar Wasteria had ook voor haar kinderen wat wijze levenslessen moeten opleveren. IJdele hoop, met dank aan de Kennoba International School, waar schone schijn het hoofdvak is.

Ze heeft de hoop nog niet opgegeven. Het wordt een karige kerst.

Hopelijk ook een leerzame.